Als ik mijn brievenbus leeghaal kan ik een groot deel van de post meteen in de prullenbak deponeren. De NEE-NEE stikker op mijn brievenbus zorgt er wel voor dat ik me niet door een berg ongeadresseerd reclame drukwerk hoef heen te worstelen. Maar er blijft nog genoeg rotzooi over. Meestal gooi ik het achteloos weg, maar een enkele keer ben ik verbijsterd wat ik ongevraagd toegestuurd krijg.
Ik heb het over de aanhoudende post van de goede doelen. Als ik zie wat die aan reclamedrukwerk besteden: dat is pure verkwisting. Ze zullen ongetwijfeld de commerciële rekensom hebben gemaakt dat ze met hun papieren terreur zoveel geld binnenharken dat de kosten van die mailings ruimschoots worden goedgemaakt. Maar dat doet er niet toe, dat ze mijn geld zouden gebruiken om andere mensen met ongewenste troep op te zadelen vind ik onvergeeflijk.
Ze spelen in op je schuldgevoel en maken daarbij gebruik van het motto: ‘Het doel heiligt altijd de middelen’. Zo vinden ze het geen probleem om zich van zogenaamd handgeschreven briefjes en ‘persoonlijke’ oproepen te bedienen. Het schuldgevoel wordt nog het meest geprikkeld als ze iets meesturen met de post. Een pen was een tijdje populair waarmee je dan de acceptgiro in zou kunnen vullen. Maar dat werkt kennelijk niet goed genoeg meer.
Onlangs ontving ik namelijk drie muntjes van vijf eurocent, met plakband in de envelop aangebracht! Deze brief die uit naam van ‘Zuster Michaela’ uit Guatemala werd verstuurd schoot bij mij echt in het verkeerde keelgat. Het is één lang verhaal van bedrog en misleiding. Geld meesturen met een brief als deze vind ik misselijkmakend inspelen op het schuldgevoel van mensen. Ik heb dan ook geen vertrouwen in de organisatie (het ‘Werelddorp voor Kinderen’) die dit soort leugens verstuurt.
De armoede in Guatemala is overigens wel echt, dat heb ik vorig jaar nog met eigen ogen kunnen zien toen ik daar was. Maar vraag daar dan op een andere manier aandacht voor besteed je geld aan het helpen van die mensen. Laat Zuster Michaela voortaan haar spaargeld niet opsturen maar zich bezig houden met de kinderen waarvoor ze, uit monde van de marketingmachine van het goede doel, zo aandoenlijk om hulp vraagt.