Af en toe is het best fijn om eens lekker nostalgisch te doen. Naarmate je ouder wordt heb je daar meer behoefte aan schijnt het; maar als dat zo is dan word ik waarschijnlijk een beroeps-nostalg, want ik vind het nu al zeer aantrekkelijk.
Neem bijvoorbeeld de oude videospelletjes van weleer. Nog echt uit pixels opgebouwd en niet uit polygonen. Fantasie en inlevingsvermogen waren noodzakelijk om je te kunnen inleven in een karaktertje van zestien bij zestien beeldpunten.
Ik heb nog heel wat uurtjes gestoken in het uitspelen van spelletjes op de MSX computer die tegenwoordig niet eens meer in een 100-in-1 doosje zitten dat ze bij een pak wasmiddel weggeven. Of mijn leven daardoor is verrijkt durf ik niet met zekerheid te zeggen, ik had mijn tijd vermoedelijk beter kunnen besteden. Maar ik blijf erbij dat het in die lang vervlogen tijd een zekere charme had.
Legendarische titels als SD-Snatcher, Aleste, YS en Vampire Killer zullen altijd een magische klank voor mij blijven houden. Daarom is het leuk dat er sites als het Video Game Museum bestaan, waar je helemaal los kunt gaan op je oude hobby. Wel zorgen dat niemand je ziet 😉
Oh shit was een klassieker inderdaad 🙂 Vond ik als kind geweldig.
ow shit! Eerste ervaring met pacman, bleek later een Nederlander te zijn geweest die het spraak in de game heeft weten te stoppen.
[…] mijn jeugd was ik in het bezit van een MSX computer, waar ik spelletjes op speelde, leerde programmeren en ook muziek maken. In 1994 bracht ik mijn eerste diskette op de […]
Ach ja, nostalgie, altijd super. Ik heb laatst nog een potje Salamander gespeeld met m’n neef, dat deed het toch weer ouderwets goed. Ik zeg altijd maar: games worden nooit oud, ze worden klassiek.
Ik zag Dragon Slayer 6 er even niet bij staan. Dat was ook meer mijn pakkie an he? Grappige van DS6 was weer dat daar werd aangegeven hoeveel zinloze uren je er in had zitten. Vreslijk! 🙂